ستارگان جادو کننده و کوبنده !
دانشمندان ستارگانی را در آسمان یافته اند که به نام «ستاره های آبی رنگ» نام گذاری شده اند.
این ستارگان آبی رنگ در فاصله میلیون ها سال نوری از زمین قرار دارند ولی قدرت نور رسانی آن ها میلیون ها برابر بیشتر از نور خورشید است به طوری که اگر خورشید در این مسافت از ما قرار داشت، هرگز نورش به ما نمی رسید اما شدت نور این ستارگان آبی رنگ آن قدر زیاد است که توانسته اند این فواصل مکانی را در نوردیده و به زمین برسند و با وجود غبارهای فضایی که مانع رسیدن نور میلیون ها ستاره دیگر هستند، ستارگان آبی رنگ می توانند نور خود را به ما برسانند اما مطلب شگفت انگیزتر این است که این ستارگان، فرکانس هایی از نور به زمین می فرستند که گویا جوّ زمین را می کوبند به طوری که با استفاده از ابزارهای خاص فضایی می توان حتی صدای کوبیدن نور این ستارگان به جو را شنید.
بنابراین دانشمندان علم ستاره شناسی، این ستارگان را «ستارگان کوبنده» نیز نام گذاری کرده اند ؛ زیرا پوشش جوّی کره زمین را به وضوح می کویند.
قرآن کریم در آیات ابتدایی سوره طارق درباره ستارگان اینچنین می فرماید: «وَالسَّمَاء وَالطَّارِقِ وَمَا أَدْرَاكَ مَا الطَّارِقُ النَّجْمُ الثَّاقِبُ»
در اینجا خداوند به «طارق» یعنی کوبنده قسم یاد می کند و می پرسد آیا می دانی طارق چیست؟ و در ادامه، خود پاسخ می دهد که طارق همان ستاره فروزان است.
آری، خدای متعال در این گونه آیات به گوشه ای از عظمت آفرینش خود اشاره می کند تا به بزرگی و یگانگی او پی ببریم و حقانیّت کلام او را دریابیم و راه هدایت را در پیش گیریم.
ستارگان جادو کننده
در این گیتی پهناور، ستارگانی با جرم و حجم بسیار زیاد وجود دارند که هر جرم و ستاره و غبار و سنگ متراکمی را به طرف خود می کشانند و می بلعند و گویا مأموریت آنها تمیز کردن فضا از اضافات است.
خداوند متعال در آیات پانزدهم و شانزدهم سوره تکویر درباره گروهی از ستارگان چنین فرموده است: «فَلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ الْجَوَارِ الْكُنَّسِ» منظور از ترکیب وصفی «الْجَوَارِ الْكُنَّسِ» همان ستارگانی است که فضا را مانند جادویی، تمیز می کنند.
دو کلمه «نهار» و «جلیها» از نظر بیان حروف، بسیار آسان تلفّظ می شوند ولی در ترازوی سنجش، بسیار عظیم و بزرگ اند و مالامال از عطر معنوی توحیدی، آری، این همان معجزه جاوید پیامبر است که از طرف خداوند متعال به ما عنایت شده است
می پندارند که جامد است
از فضا به زمین می آییم و می بینیم که شگفتی های قرآن در این باره کمتر از آسمان ها نیست. در حین انتقال از فضا به زمین و دیدن عکس هایی در این باره مشاهده می کنیم که کوه ها همانند ابرهایی در حرکت اند ولی کسی که در کنار آنهاست تصوّر می کند که آنها جامد و ساکن اند .
قرآن کریم این حرکت ها را هزار و چهار صد سال پیش از ورود انسان به فضا مطرح کرده است؛ آن هنگام که دیدن این مناظر عجیب برای هیچ کسی امکان پذیر نبوده است.
قرآن کریم در آیه 88 سوره مبارکه نمل می فرماید «وَتَرَى الْجِبَالَ تَحْسَبُهَا جَامِدَةً وَهِیَ تَمُرُّ مَرَّ السَّحَابِ صُنْعَ اللَّهِ الَّذِی أَتْقَنَ كُلَّ شَیْءٍ إِنَّهُ خَبِیرٌ بِمَا تَفْعَلُونَ »
«و كوهها را مىبینى [و] مىپندارى كه آنها بىحركتند و حال آنكه آنها ابرآسا در حركتند. [این] صُنعِ خدایى است كه هر چیزى را در كمال استوارى پدید آورده است. در حقیقت، او به آنچه انجام مىدهید آگاه است.»
تجلّی و آشکار شدن خورشید
یک فضانورد پس از فرود از فضا به زمین، چنین می گوید: «از شگفتی ها و عجایبی که هنگام فرود از آسمان به زمین و در طول روز مشاهده کردیم، انتقال ما از تاریکی مطلق فضا به نور و روشنایی زمین بود. نور و روشنایی ای که حاصل نور خورشید بود.
برخلاف این تصوّر که " هر چند به طرف خورشید در فضا حرکت کنیم باید نورش متجلّی تر و آشکارتر شود " ولی در حقیقت نور خورشید در فضا بسیار کم بود و خورشید مانند دیگر ستارگان شده بود و قادر به تشخیص آن نبودیم ، اما هنگام فرود به زمین و پس از قرار گرفتن در زیر جوّ زمین، خورشید با تمام قدرت می تابید و نور دهی و حرارتش برای ما آشکار شد .
بنابراین فهمیدیم که این پوشش جوّ کره زمین است که می تواند به تنهایی نور خورشید را به هنگام روز آشکار و نمودار کند، همان طور که نور به واسطه ای نیازمند است تا به طور کامل قابل دیدن باشد و این واسطه همان گازها و هوا و اشیای موجود در جوّ کره زمین است که مانند عدسی، نور خورشید را برای ما متمرکز و قابل رویت کرده است. پس خورشید بدون روز کره زمین، نور متجلّی شده ای ندارد و در نتیجه ، روز فقط به معنی آن نیست که نور آفتاب را متجلّی تر می کند و این مسأله به شکل پایاپای و دو طرفه است و این کشفی است که ما تا هنگامی که به فضا نرفته بودیم ، نمی توانستیم از آن آگاه شویم و با چشمان خود ملاحظه کنیم.»
اما شگفت آورتر این است که قرآن کریم چند صد سال پیش از این، به ما خبر داده و فرموده است که این روز در کره زمین است که باعث تجلّی و آشکار شدن نور خورشید می شود و در سوره شمس می فرماید «وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا» «سوگند به خورشید و گسترش نور آن.» تعبیر آیه سوم این است که روز کره زمین، نور خورشید را برای ما تجلّی می کند.
دو کلمه «النَّهَارِ» و «جَلَّاهَا» از نظر بیان حروف، بسیار آسان تلفّظ می شوند ولی در ترازوی سنجش، بسیار عظیم و بزرگ اند و مالامال از عطر معنوی توحیدی.
آری، این همان معجزه جاوید پیامبر است که از طرف خداوند متعال به ما عنایت شده است.
کوه ها میخ های زمین اند
فضا نوردی دیگر پس از فرود از فضا به زمین، درباره ی کره زمین چنین می گوید: «وقتی از فضا به زمین باز گشتیم، زمین را مانند موجودی آرام یافتیم که توانایی حرکت زیادی نداشت زیرا درونش به شدّت، پا بر جا و ثابت است.
دلیل این ثبات وجود کوه هایی است که در اعماق زمین به هم متّصل اند ؛ مانند میخ هایی در آو فرو رفته اند به طوری که هفت برابر حجم کوه ها در سطح زمین را ریشه های آن ها تشکیل می دهند که در اعماق زمین فرو رفته اند و اگر این کوه ها نبودند زمین سست می شد و همه موجودات آن را در خود فرو می برد.
این نکته بسیار عجیبی است که قرآن کریم قرن ها پیش به آن اشاره کرده و فرموده است که این کوه ها هستند که مانع زمین لرزه های شدید می شوند و باعث می شوند که زمین شرایط مناسبی برای زندگی داشته باشد.
خداوند متعال در آیه ی 31 سوره ی مبارکه انبیاء می فرماید: «وَجَعَلْنَا فِی الْأَرْضِ رَوَاسِیَ أَن تَمِیدَ بِهِمْ» «و بر زمین کوه ها بیافریدیم تا نلرزاندشان و در آن راه های فراخ ساختیم، باشد که راه خویش بیابند.»
هم چنین در آیات 6 و 7 سوره ی نباء درباره اینکه کوه ها مانند میخ هستند، چنین می فرماید: «أَلَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهَادًا وَالْجِبَالَ أَوْتَادًا» آیا ما زمین را بستری نساختیم؟ و کوه ها را میخ هایی؟
پست ترین نقطه زمین
در تاریخ ثبت شده که در زمان رسول خدا (صلی الله علیه واله وسلم) بین رومیان و ایرانیان جنگی در گرفت. این جنگ در سواحل بحرالمیّت اتفاق افتاد و آثار باستانی رومی ها در منطقه «الحفل» کشف شده است.
شگفت آورتر از این است که قرآن کریم چند صد سال پیش از این، به ما خبر داده و فرموده است که این روز در کره زمین است که باعث تجلّی و آشکار شدن نور خورشید می شود و در سوره شمس می فرماید « و الشّمس و ضحیها» «سوگند به خورشید و گسترش نور آن»
امّا نکته ای که امروزه با کمک ماهواره ها و عکس های فضایی مشخّص می شود، این است که عمیق ترین سطح موجود در روی کره زمین در زیر دریاها قرار دارد و این منطقه که در زیر بحرالمیّت واقع است پست ترین و پایین ترین نقطه زمین محسوب می شود .
شگفت انگیز این که قرآن کریم از این موضوع پرده برداشته و می فرماید که ؛ این جنگ در پست ترین و پایین ترین نقطه زمین اتفاق افتاد قرآن کریم در آیات یکم و چهارم سوره مبارکه روم در این باره می فرماید: «الم غُلِبَتِ الرُّومُ فِی أَدْنَى الْأَرْضِ» یعنی در «أَدْنَى الْأَرْضِ» رومیان مغلوب شدند، در نزدیک این سرزمین، پس از مغلوب شدن بار دیگر غالب خواهند شد.
این آیه نشان می دهد که این جنگ در پست ترین و پایین ترین نقطه زمین اتفاق افتاده است، ولی چه کسی غیر از خدای متعال می تواند از پایین ترین منطقه سطح دریاها و نقطه کره زمین خبر دهد؟
صاحب مجموعه «المجاز العلمیه» می گوید: « من با رئیس سابق مرکز زمین شناسی آمریکا، «الیسون ماتمار» گفتگو کردم. به او گفتم با توجه به آیات ابتدایی سوره روم، قرآن کریم به ما فرموده است که پست ترین و پایین ترین نقطه ی زمین، منطقه ای در سواحل بحرالمیّت اردن است.
این پروفسور آمریکایی ابتدا این مطلب را رد کرد ولی وقتی بحث ما جدی شد و اصرار مرا دید، نقشه ای آورد که در آن تمام پستی ها و بلندی های زمین نمودار بود. گفت آن منطقه ای که تو می گویی کجاست؟ گفتم در بیت المقدس. گفت یعنی دقیقاً کجاست؟ گفتم در اورشلیم. او انگشت خود را بر روی منطقه گذاشت و دید که علامتی از آن منطقه، چیزی را نشان می دهد، با دقت بیشتر نگاه کرد و دید که نوشته: «پست ترین و پایین ترین نقطه ی زمین»!
منبع:http://www.tebyan.net/newindex.aspx?pid=278604
تبادل
لینک هوشمند
<-PollName->
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
